ervaringen

1/11/21

3-daagse, evaluatie belangrijke momenten

Dag 1
Gesprek met broeders

Op de eerste dag van de 3-daagse hadden we aan het einde van de dag een gesprek met twee van de broeders van het klooster.

Intentie

Ondanks dat mijn vooroordelen over religieuze mensen wel zijn verminderd sinds de minor, moet ik toegeven dat ik wel een sterk vooroordeel had bij de broeders. Ik kon zelf niet begrijpen waarom je zo een keuze zou maken, dus ik was zeer benieuwd naar of ze mij konden overtuigen van hun reden om dit te doen.

Wat gebeurde er?

De broeders deden hun verhaal en beantwoordden onze vragen. Ik was zeker heel erg geïntrigeerd door hun verhalen. Ik was met name onder de indruk van het verhaal van broeder Mattheus, die niet-religieus was opgegroeid. Hij had naar mijn idee een best wild leven had geleid, waarin hij als ik het goed heb begrepen van alles heeft uitgeprobeerd. Hij had zichzelf zelfs verdiept in spiritualisme, wat blijkbaar totaal verkeerd voor hem had uitgepakt. Uiteindelijk had hij zich afgekeerd van zijn zoektocht naar iets groters, was hij tevreden met zijn mooie huis en leven, maar voelde toen toch dat hij nog antwoord wilde en ging naar de kerk. Daar had hij een hele mooie ervaring, wat hem er van overtuigd had dat dit het is.

Gevoel

Ik was geïntrigeerd, kritisch, cynisch en verbaast. Ik voelde dat ik er tegen in wilde gaan, omdat het voor mij overkwam alsof dit een van de vele manieren was waarop zijn leven had kunnen uitpakken. Alsof ik hem wilde zeggen: waarom moet het zo extreem? Hoe ben je zo zeker van dat dit het antwoord is voor je?

Wat deed je?

Ik vroeg ook aan hun of ze konden afstappen van het broederschap, omdat ik bij mezelf dacht dat je misschien ooit wel kan voelen dat je roeping veranderd. Ik wilde daarmee er een beetje tegen in gaan en hun ook aan het denken zetten. Ik wilde nog verder vragen of ze denken dat ze er ooit mee zullen stoppen of dat ze ooit twijfelen aan hun roeping, maar ik wilde ook nog tijd overlaten voor andere mensen om vragen te stellen.

Wat dacht ik?

Als ik de puzzelstukjes zo bij elkaar leg, is hij bereid om alles te geven en extreme keuzes te maken. Hij omschreef dat hij zoekende was, misschien zelfs verloren. Naar mijn idee is hij bij de extreme kanten van spiritualiteit uitgekomen, waarna hij depressief is geworden. Ik kan me voorstellen dat die kanten behoorlijk ver gaan. Ik zag hem nu eigenlijk nog steeds als dezelfde versie van zichzelf, die een extreme kant heeft gekozen, omdat hij zo graag een antwoord wil. Ergens zou ik hem willen zeggen dat dit het antwoord is vanuit een perspectief, maar aan de andere kant denk ik ook: laat hem gewoon zijn. Uiteindelijk is er geen goed antwoord. Zijn weg, is een van de antwoorden en hij kiest die.

Deze ervaring relaterend aan een eigen ervaring

Ik ben zelf ook opzoek naar een antwoord, of ‘het hogere’. Ik relateerde daarom ook aan broeder Mattheus’ verhaal. Zijn zoektocht binnen het spiritualisme klonk als de zoektocht waar ik nu mee bezig ben. Om hem het zo te horen afschrijven, voelde voor mij bijna als een belediging. Ik kon begrijpen dat hij een slechte ervaring had, maar ik dacht dat dat niet aan het spiritualisme lag, maar aan hem die daar te extreme kanten van heeft opgezocht. Kanten die ik zelf niet zou willen ontdekken. Kanten die ik zelf ook heb gezien, maar waarbij ik al snel genoeg dacht: goed dat ik dit gezien heb, maar om zo ver te gaan is volgens mij ook niet de bedoeling.

Wat was er werkelijk van waarde?

Ik denk dat wat er uiteindelijk echt toe deed, was dat hij een manier had gevonden om zijn zoektocht naar waarom hij bestaat te vervullen. Naar mijn idee heeft hij veel onrust gehad in zijn leven, omdat hij de antwoorden niet had. Nu heeft hij heeft comfort in iets kunnen vinden.

Hoe verbind dat met mijn kernwaarde?

Mijn kernwaarde is dat je naar je eigen waarheid moet leven en daarbij nooit tegen jezelf mag liegen. Ik denk dat als je dat doet, je het gelukkigst zal zijn en het meest tot je recht zal komen. Ergens vind ik het moeilijk om te beoordelen of dit broeder Mattheus zijn waarheid was, want wie ben ik om dat te doen. Maar ik had wel het idee, dat hij misschien in zijn leven altijd tegen zichzelf heeft gelogen, omdat hij blijkbaar nooit echt gelukkig was, waar hij ook zocht naar het antwoord. Ik ben bang dat hij tegen zichzelf liegt, omdat hij zo wanhopig op zoek is geweest naar antwoorden.

Welke wijsheid neem ik mee uit deze ervaring?

Ondanks dat ik een kritisch ben over het verhaal, besef ik wel dat het leven niet om alles hoeft te draaien. Wat ik daarmee bedoel, is dat naar mijn idee veel mensen de behoefte voelen om zoveel mogelijk van het leven in hun op te nemen door zoveel mogelijk te doen, te leren en te ervaren. Om te zien hoe de broeders leven en hoeveel rust en vrede ze dit gaf, liet me wel nadenken over hoe ik mijn leven wil leven. Over of ik alles wel moet willen doen. Want volgens mij wil ik dat alleen om iets te bewijzen aan anderen. Maar ik zou alleen moeten leven voor mij en mijn waarheid.

Dag 2
Stiltemoment

Op dag 2 van de 3-daagse, hadden we een paar uur een stiltemoment. Hierin mochten we niet praten, niet op onze laptops of telefoons. We moesten gewoon met onszelf zijn en observeren wat hier uit zou komen.

Intentie

Ik had echt behoefte aan dit stiltemoment. Ik keek er naar uit. Ik hou ervan om me volledig over te geven aan iets, waar ik geen andere keuze heb dan gewoon dat ervaren wat er ervaren moet worden. Bijvoorbeeld als ik naar school ga, kan ik me niet zorgen maken over dat ik mijn huis bijv. moet schoonmaken, want ik moet dan gewoon de les volgen.

Wat gebeurde er?

Ik had heel veel zin om met mezelf te zijn. Ik wilde in eerste instantie yoga doen en tekenen in de woonkamer. Onderweg naar beneden kwam ik langs de deur van de kapel en ik dacht: laat ik anders in de kapel proberen een connectie te leggen met God. De kapel was donker. Er kwam alleen zonlicht door de glas in lood ramen naar binnen. Het was helemaal stil. Ik ging vooraan zitten. Na een tijdje ging ik op mijn knieën zitten en begon ik te bidden. Ik heb daar uiteindelijk iets van 3 kwartier gezeten. Daarna ging ik naar de woonkamer. Ik begon te lezen in mijn oude dagboek en te bladeren door mijn oude schetsboek. Voor ik het wist was de tijd alweer om.

Gevoel

In de kapel voelde ik me zo in het moment. Er was niks anders wat ik moest of kon doen. Ik voelde me overgegeven aan ‘de grootsheid’ van de kapel. Ik voelde me daar veilig. Alsof ik aan t randje van de wereld stond. Of in een kamertje zat die buiten het leven stond. Het voelde alsof ik even uit het leven kon stappen, door in die kapel te stappen. Nadat ik de kapel uitkwam en in de woonkamer zat, voelde ik me zo in het moment, dankbaar en rustig.

Wat dacht je?

In de kapel kreeg ik soms de gedachte dat ik nog andere dingen wilde doen in het stiltemoment, maar toen dacht ik: nee, je kan ook gewoon in deze kapel blijven. Voor de rest had ik niet veel gedachtes. Ik was gewoon aan het zijn.

Wat deed je?

Ik wilde proberen om te bidden, omdat ik dat nog nooit had gedaan. Ik dacht dat het niet uitmaakte of ik bad tot de christelijke God. De christelijke manier om te bidden is een van de vele vertalingen om contact te maken met ‘het hogere’. Ik twijfelde er niet aan of ik contact maakte, het was alleen een nieuwe manier om dit te doen. Ik bad voor een beetje geluk bij de dingen die ik wil doen in het leven en voor de kracht om de juiste keuzes te maken. Ik besefte dat ik voor de rest niet wist waarvoor ik moest bidden. Dat ik eigenlijk best tevreden en gelukkig was. Toen bedacht ik me dat ik voor anderen kon bidden, dus bad ik voor mijn ouders.

Deze ervaring relaterend aan een eigen ervaring

Ik heb de ervaring van naar de kerk gaan toen ik jonger was, omdat ik katholiek ben opgevoed, maar ik had het nooit zo benaderd zoals ik nu deed. Door er ook echt gebruik van te maken. Waar het me heel erg aan deed denken, was dat ik toen ik klein was, altijd probeerde te praten tegen God in mijn hoofd. Ik sprak gewoon mijn gedachtes en gevoelens uit tegen hem in mijn hoofd, voordat ik in slaap viel. Soms vroeg ik hem of hij mensen wilde helpen, als ik zag dat er ergens iets was gebeurt in het nieuws. Door in deze kapel weer dat te doen, vroeg ik me af waarom ik niet vaker zo een gesprek probeer te voeren in mijn hoofd. Want het is wel een heel eerlijk gesprek.

Wat was er van waarde?

Wat er echt van waarde was, was dat ik na zo hard te rennen in de afgelopen maanden, een moment had waar in ik niet meer hoefde te rennen. Dat ik weer even kon stilstaan bij mezelf en te kijken waar ik nou eigenlijk ben en wat ik niet zie als ik ‘ren’.

Hoe verbind ik dat met mijn kernwaarde?

Om terug te komen op de kernwaarde die ik ook noemde bij het gesprek met de broeders: leven naar mijn waarheid en nooit tegen mezelf liegen. Ik denk dat ik als ik heel hard werk en ‘hard ga’, ik in zekere zin tegen mezelf lieg, omdat ik niet stilsta bij mezelf. Ik verlies mezelf. Ik ga voorbij wat echt belangrijk is. Ik merk dat wanneer ik echt stilsta, ik pas die vrede en acceptatie kan proeven.

Welke wijsheid neem je mee uit deze ervaring?

Hoe belangrijk het is om stil te staan en een dialoog te voeren met jezelf. Ik zag het bidden als een gesprek met mezelf, en ik had mezelf al een tijdje niet gesproken. Het was fijn om naar mezelf te luisteren en ook daarop antwoord te geven. Om te kijken naar wat er omgaat in mijn innerlijke wereld. Het liet me denken dat ik zodra ik terug kom van Rome, geen grote plannen meer wil maken, maar heel vele tijd wil open laten, om dit soort momenten te vinden.

Dag 3
Intuïtief schilderen

Intentie

Ik had 0 intentie. Ik was helemaal open voor alles. Ik wilde gewoon opgaan in het moment.

Wat gebeurde er?

Nou, er gebeurde ontzettend veel. Ik was begonnen met het schilderen, maar merkte dat ik toch wel iets te veel bezig was met wat er op het papier zou komen. Bij mijn 2e schilderij, focuste ik me puur op de act van het schilderen. Ik ging ontzettend traag met mijn kwast over het papier. Ik begon in het midden en ging met een pad in cirkels naar buiten. Ik draaide de kwast langzaam rond, dan naar links, dan naar rechts, wat er ook maar goed voelde. Ik had niet verwacht dat ik nog op een dieper level geraakt zou worden tijdens de 3-daagse. Ik zei wel al een tijdje dat ik het gevoel had dat ik hard wilde huilen in de afgelopen 2 maanden. En toen kwam het uit het niets. Ik begon te huilen. Ik gaf me eraan over. Ik nam het moment.

Gevoel

Tijdens het schilderen voelde ik me zo erg in contact met mezelf en de wereld. Dat voelde heel rustig en vredig. Het was niet overweldigend of magisch. Het was gewoon goed. Toen ik werd geraakt werd ik ontroerd, maar was ik ook verdrietig. Ik was ontroerd over mijn leven. Over dat ik me voor het eerst tevreden voel over wie ik ben, waar ik ben en heenga. Dat ik niet echt iets heb nog gefixt moet worden voordat ik het leven kan leven. En dat voelde zo bevrijdend. Ik dacht over hoe ver ik al wel niet ben gekomen. De obstakels die ik ben overkomen. Hoeveel pijn het heeft gedaan. Hoeveel mooie momenten ik al heb mogen meemaken. Dat ik zo een zin heb in zien waar het heen gaat.
Terwijl ik dit schrijf word ik ook ontroerd. Ik merk dat ik zo wel nu ik dit schrijf, als toen wanneer ik schilderde, ik met mezelf een connectie kon maken in de puurste vorm. Dat ik alles kon laten wegvallen en er alleen mijn essentie tot zekere hoogte overbleef. In ieder geval, ik was ontroerd over mijn leven en besefte dat er niets meer was daar ik zo een moeite mee heb dat ik naar het universum wil schreeuwen om te smeken om hulp.
Toen werd ik geraakt door een apart gevoel. Ik voelde een leegte. Ik dacht: wat moet ik nu dan doen, als er niks meer is in mij wat gefixt moet worden? Gewoon het leven leven? Het antwoord daarop is waarschijnlijk ja.

Gedachtes

Toen bedacht ik me, dat ik anderen kan helpen om het leven te leven. Om ook op dat punt te komen waarop ze eindelijk het gevoel kunnen hebben dat ze eindelijk aan hun leven kunnen beginnen. Ik dacht aan mijn vader en hoe hij dat niet heeft, maar hoe ik hem daar wel bij wil helpen. Ik dacht aan mijn gezin en dat maakte me nog verdrietiger. Maar toen bedacht ik me dat ik waarschijnlijk precies ben wat mijn ouders nodig hebben. Iemand die ook iets terug kan doen door ze te helpen met het beginnen van hun leven. Toen werd ik weer ontroerd, omdat het toen voelde alsof ik er toch niet voor niets ben. Ik had namelijk heel lang de gedachte dat ik bestond, omdat mijn ouders wanhopig waren naar een partner en een gezin en dat de enige drijfveer was voor dat ze samen waren en mij hebben gekregen.

Wat deed ik?

Ik stond heel open voor het schilderen. Na mijn eerste schilderij corrigeerde ik mezelf, om nog meer met mijn intuïtie te schilderen. Ik schilderde heel langzaam. Toen ik werd geraakt door de emoties, omarmde ik het. Ik liet het me overkomen. Na een tijdje voelde ik dat ik was uitgehuild, was ik opgelucht en herpakte ik mezelf.

Deze ervaring relaterend aan een eigen ervaring

Ik heb mezelf altijd omschreven als gevoelspersoon en sta heel erg open voor emoties. Ik heb er nooit moeite mee gehad om mezelf kwetsbaar op te stellen. Deze les deed me denken aan creatieve therapie, die ik kreeg toen ik 2 dagen per week groepstherapie volgde. Misschien had ik er daarom ook zo weinig moeite mee. Omdat ik er al ervaring mee had.

Wat was er werkelijk van waarde?

Het was zo waardevol om te realiseren dat ik eindelijk blij ben met mezelf. Dat ik niet meer me gebroken voel. Dat ik me sterk en krachtig voel en dat ik zin heb in het leven. Een gevoel wat ik langer niet dan wel heb gehad. Dit was de eerste keer dat ik zo duidelijk besefte waarom dat zo was. Zoals ik al eerder noemde in een andere reflectie: ik ben zo hard aan het rennen de laatste tijd. Het was goed om te beseffen waar ik ook alweer vandaan kom en wat er echt toe doet.

Hoe verbind ik dat met mijn kernwaarde?

Ik was compleet open naar mezelf. Ik liet alles toe. En toen ik dat deed, zag ik dat alles nog steeds goed was. Het was goed om te zien dat ik niet overspoeld zou worden door een niet verwerkt gevoel, maar dat er blijkbaar vrede in mij zit.

Welke wijsheid neem ik mee uit deze ervaring?

Dat ik diep vanbinnen gelukkig ben en dat ik daarmee mooie dingen kan doen, zoals voor het eerst er kunnen zijn voor anderen.